Straukst
við
andlit mitt
er
þaust hjá
á
ofsahraða
Án titils
ljóð
Og svo
erum við hér
á ný
eins og
ekkert
hafi breyst
Þytur í lofti
ber með sér ilm
er könnumst við
en áttum
okkur ekki á
Dúfur
úr garði
nágrannans
flögra brott
og
andvarp
líður af vörum
Framandi raddir
þrengja sér
inn í svefninn
og ég
velti fyrir mér
í svefnrofunum
hvar ég
er staddur
Sit
í rökkrinu
og hlusta
á málið
sem
ég á að skilja
Langar aftur
til landsins
í fjarska
þar sem
dvaldi
fyrir löngu
Orðin:
suð í eyrum
óljóst
lágvært
sem fluga
Þokan
sem læddist
að í nótt
hylur fjallið
Veit þó af því
og það nægir
Í bili
Væri sandurinn
í fjörunni
við þorpið
gulur
gæti ég
lagst í sólbað
þá
sjaldan
sólin skín
Og þið
sitjið á steini
í fjörunni
Látið
hafið gæla við
fætur ykkar
Horfið á
bjarmann
sem sést
langt að
Enginn
átti von
á sólinni
Allra
síst þú
sem
baðar þig
í henni
Lítur
kringum þig
Reynir að
finna út
hvert
skal halda
Aftur á bak
eða áfram
Reynir
að ná áttum
þegar sérð
ekki lengur út
Óvíst
það takist
Í eyra
brimhljóð
sem
ólst upp við
og
fylgir ætíð
Óttast
hafið fylgi í kjölfarið
Veit
að skænið
á höfninni
þolir mig ekki
og
ég sekk
til botns
Heldur
í greip þinni
Þéttir takið
án þess
nokkur
fái að gert
Vegurinn horfinn
Finnst
er bylnum slotar
Getum
þá lagt upp
Lít
dökka rúðu
og
sannfærist:
Allir farnir
Skildu mig eftir
einan
Sandkornið
byrgir sýn
enn
eftir
öll þessi ár
Höldum
áfram ferðinni
enn
um stund
að
minnsta kosti
Leyfðu
eldinum
að loga
ögn lengur
svo mér hlýni
Hafðir
svo margt
að segja
er við
hittumst
loks á ný
Ég
komst
varla að
Grátur þinn
svo sár
rífur mig
upp
af værum
blundi
Yfir þér
vaka stjörnur
og þú horfir
í djúpt vatnið
við
hvert fótmál
Dvöldum
svo lengi
þar sem
lentum
alveg óvart
Fórum þó
áður en
var vísað
á brott
Sötrum bjór
úr stórum leirkrúsum
og fylgjumst með
samtalinu
um okkur
á næsta borði
Gátum ekki
skilið
hvort annað
fyrr en
hættum að reyna
Leyndarmálin
bjuggu hið innra
svo lengi
og enginn
vissi um
fyrr en
sögðu hvort öðru
Ratar ekki
út úr
þéttum skógi
sem fórst inní
á vit ævintýra
Þú
gengur burt
hverfur
inn í
hvíta auðn
Þaðan
sem okkur
berast
kveðjur þínar
Straukst
við
andlit mitt
er
þaust hjá
á
ofsahraða
Regnið
fellur
til jarðar
Bylur á rúðu
er
aðskilur okkur
Dregur
hendur þínar
blóðugar
úr sári
er opnaðist
á brjóstinu miðju
Í augum
spor
sem
hvefa ekki
nema
lítir undan
Á borði
rauð blóm
er minna á
blóðið
sem rann
úr sári þínu
Ilmurinn þó annar
Leggst
í skjól
við stein
að skýla mér
fyrir hryðjum
er ganga yfir
Fylgdi sporum
er lágu
frá húsinu
út í buskan
Á eftir þér
Fórum í skyndi
yfirgáfum allt
sem
var að hverfa
hvort eð var
Nóttin
nam staðar
Stóð kyrr
andartak
Hélt
svo áfram för sinni
og við
fylgdum með
Grunar
hvað býr
í mistrinu
er nálgast
óðfluga
Vona
það nái ekki
alla leið
strax
Óttast
rönd sólar
er gægist
yfir fjallatoppa
Hótar
að skína
inn í skugga
Garðurinn
stendur eftir
yfirgefinn
Allt
annað horfið
Einnig þú
Þeir
sem komu
mér hingað
farnir
og
koma
ekki aftur
Yfir
nakinn
líkama
strjúka
hendur
blíðlega
áður en
staðnæmast
við hálsinn
Sé
ekki neitt
en
held áfram
ferðinni
eftir veginum
sem liggur
svo langt
svo langt
inn í myrkrið
Einn daginn
er vaknar
eru ljósin horfin
líkt og týnd
og
myrkrið tekið við
enn á ný
Við hlið
þína
myrkar
minningar
albúnar
að stökkva
á þig
er
minnst varir
Þrengir
sér inn
sem
skjóti rótum
og ekki
nokkur leið
að afmá
Dveljum
við hafið
bíðum
komu þeirra
er héldu
til fjalla
Héldum
niður fljótið
en óraði
ekki fyrir því
sem beið okkar
Dvaldi hér
áður fyrr
Um árabil
Ef
ekki aldir
Meðan ekki gýs
get ég dvalið
í fjallinu
sem hef
gert að mínu
Greini
í augunum
löngun til
að læsa
hárbeittum
tönnum
í háls minn
Sökkva
þeim á kaf
Snýrð ekki aftur
nái drekinn
að læsa klóm sínum
í axlir þínar
og bera þig
í hreiður sitt
Óttast
kuldan
inni í klettunum
þangað
sem leið mín liggur
Kem
niður fjallshlíð
nýsloppinn
frá álfum
er námu á brott
fyrir óralöngu
Við fætur þína
hafið
sem hvarfst í
fyrir löngu
Áttir ekki
afturkvæmt
fyrr en nú
Undrast
þessa veröld
sem skundar hjá
Lítur upp
endrum og sinnum
með
vorkunn í augum
Stígum
létt til jarðar
svo vekjum ekki
skepnuna
er undir
fótum okkar sefur
Heyrum sífellt
daufan óm
af hófataki þeirra
en höfum ekki enn
náð að klófesta þá
þrátt fyrir
margra ára
búsetu á eynni
Langar
að ganga
út í sjó
Leita að
skrímslinu
sem lúrir
í hafinu
en
gerir ekki
Stendur
á sleipu grjótinu
og bíður
Ljónið
fetar mjúkum þófum
og
skógurinn þagnar
sem
enginn þori
að láta á sér kræla
Gátum
hafið okkur
til flugs
með því að
breiða út vængina
er sáum fugla
sveima
yfir höfði þínu
Varpa sér
fram af brún
Svífa
til okkar
sem stöndum
við ræturnar
Bíðum
komu þeirra
Bíð merkis
að mega stíga
yfir línuna
halda áfram
Þeir
handan við
sjá mig ekki
og merkið
ekki gefið enn
Svo
rennur upp
síðasti dagurinn
eins og
lokalínan
í bókinni